Το έβδομο επεισόδιο της σεζόν ήταν πολύ ιδιαίτερο. Με έκανε να νιώσω ότι οι σεναριογράφοι ξέρουν που πηγαίνουν οι χαρακτήρες και έχουν εκπληκτικό ταλέντο στο να γράφουν έντονους διαλόγου αλλά δεν είναι τόσο σίγουροι όταν προχωράνε την ιστορία.
Η χειρότερη από όλες τις σκηνές δεν ήταν άλλη από αυτήν ανάμεσα στη Melisandre και στη Βασίλισσα Selyse. Για μένα προσωπικά όταν επιστρέφουμε στο Dragonstone και δεν υπάρχει στη σκηνή ο Davos ή έστω ο Stannis, νιώθω ότι δεν βλέπω κάτι το ενδιαφέρον! Παρολ' αυτά έχω να πω ότι αυτή ήταν μια σκηνή που η παρουσία του γυμνού είχε νόημα. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στη σκηνή, δείχνοντας μας τις διαφορές ανάμεσα στις δυο γυναίκες , η μια ήταν γεμάτη αυτοπεποίθηση και η άλλη ήταν γεμάτη δεύτερες σκέψεις και ανασφάλειες.
Από την άλλη όμως στη Meeren συνέβη το αντίθετο. Είδαμε μια διαφορετική και πιο σίγουρη Daenerys, που ξέρει τι πρέπει να κάνει και δεν στέκεται απλός θεατής σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω της. Παίρνει αυτό που θέλει από τους άλλους και τους κάνει να νομίζουν ότι είναι δική τους ιδέα. Σε αυτό το επεισόδιο είδαμε πάλι την παλιά καλή Khaleesi!
Στο Τείχος , τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται λίγο κουραστικά, θα πρέπει να ομολογήσω.Οι σεναριογράφοι προσπαθούν εδώ και αρκετά επεισόδια να μας δείξουν το πως αναπτύσσεται σιγά σιγά ο Jon Snow σε αρχηγό, αλλά μοιάζει να έχουν ξεμείνει από ιδέες. Η επίθεση στο οχυρό του Craster ήταν μια όμορφη στιγμή αλλά από εκεί και πέρα η προσπάθειες τους να τον "ανεβάσουν" σαν χαρακτήρα γίνονται απλά κάνοντας όλους τους υπόλοιπους γύρω του πιο χαζούς. Το να δίνεις σε έναν πρωταγωνιστή χαζούς και ανάξιους εχθρούς, είναι ένας πολύ τεμπέλικος τρόπος για να τον αναδείξεις.
Όσον αφορά την Arya και τον Hound, συνεχίζουν να είναι το αγαπημένο μου δίδυμο. Η ιστορία τους είναι πολύ ιδιαίτερη και ουσιαστικά δεν μπορεί να μην κάνουν καμία πρόοδο σε ότι έχει να κάνει με το γενικότερο σύνολο αλλά για αυτούς το ταξίδι είναι ουσιαστικά η ιστορία τους και αυτό συνεχίζει να είναι απολαυστικό για όλους εμάς. Σε αυτό το επεισόδιο είχαμε μεγάλη γκάμα συναισθημάτων και από τους δυο, από τη σκηνή που "βοηθάνε" έναν ετοιμοθάνατο μέχρι τη στιγμή που σκοτώνουν δυο άτομα από τη λίστα της Arya. Είναι εκπληκτικό το πως ο Hound έχει γίνει μια διεστραμμένη πατρική φιγούρα για εκείνη και η σχέση τους είναι μια από τις πιο έξυπνα γραμμένες και ταυτόχρονα τρομερά πολύπλοκες σε ολόκληρη τη σειρά. Στο τέλος περίπου της τελευταίας τους σκηνής, αφού ο Sandor Clegane είναι απρόσμενα ευάλωτος και η Arya τρομερά συμπονετική, μοιάζει σαν όλη αυτή η πικρία και το μίσος που είχε ο ένας για τον άλλον να έχουν εξαφανιστεί, αφήνοντας τους γυμνούς, απλά να είναι ο ένας εκεί για τον άλλο, έχοντας μια ιδιαίτερη μορφή εξάρτησης!
Μπορεί να ακουστεί παράξενο αυτό που θα πω αλλά η τελευταία σκηνή στο Eyrie δεν με ικανοποίησε όσο θα ήθελα. Αν και πάντα με εντυπωσίαζε και με ιντρίγκαρε η τρέλα της Lysa Baelish πρώην Tully, ήθελα πολύ να πεθάνει! Στις δύο σκηνές στο Εyrie είδαμε το πως μπορεί ακόμα και ο πιο βασανισμένος χαρακτήρας (Sansa) να χρησιμοποιήσει τη δύναμη του για να κάνει ότι του έκαναν άλλοι , σε έναν πιο αδύναμο, αλλά και μια εκ βαθέων εξομολόγηση από τον Littlefinger στην οποία αποκάλυψε περισσότερα πράγματα σε λίγα λεπτά για τον εαυτό του απ'ότι όλες αυτές τις σεζόν! Παρόλ' αυτά η σκηνή στην φεγγαρόπορτα ήταν πολύ μέτρια, όσο και αν την περίμενα δεν με ολοκλήρωσε η εκτέλεση της.
Χωρίς να προκαλεί βέβαια έκπληξη σε κανέναν, ακόμα ένα επεισόδιο άνηκε ολοκληρωτικά στον Tyrion. Τρεις σκηνές, όλες με κάποιον άλλο εξαιρετικό ηθοποιό, αφήνοντας μας να δούμε κάθε φορά το δύσκολο μονοπάτι που έχει να περπατήσει ο Tyrion. Πρώτα ήρθε ο αδερφός του, η σκηνή ήταν τραγική γεμάτη περηφάνια, πικρία και στεναχώρια αλλά διέθετε μεγάλες δόσεις αδερφικής αγάπης και αρκετό χιούμορ.
Στη συνέχεια ακόμα ένας από τους ελάχιστους συμμάχους του Tyrion, ο Bronn, του γύρισε την πλάτη. Σε ένα κόσμο γεμάτο κλέφτες, δολοφόνους και προδότες δεν υπάρχει κανένας πιο ενδιαφέρον και ειλικρινής από τον Bronn. Μας έδειξε ότι έχει πραγματικά αισθήματα για τον Tyrion αλλά ταυτόχρονα η σκηνή μας έδειξε δυο άντρες, δυο φίλους, που καταλαβαίνουν απόλυτα ο ένας τον άλλον και αντιλαμβάνονται ότι η φιλία τους έχει όρια, κάνοντας την σαν καμία άλλη.
Αλλά η τελευταία σκηνή με τον Oberyn ήταν ίσως ο καλύτερος διάλογος ανάμεσα σε δύο χαρακτήρες που έχουμε δει σε ολόκληρη τη σειρά. Οι δύο ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Ο Tyrion ήταν ευάλωτος και δακρυσμένος, δείχνοντας μας μια εικόνα που ήταν δύσκολη για όλους εμάς που αγαπάμε τον χαρακτήρα του. Αλλά και ο Pedro Pascal απέδειξε για ακόμα μια φορά γιατί είναι ο καλύτερος νέος χαρακτήρας της σειράς, την στιγμή που μας δείχνει ότι το μέγεθος της οργής του μπορεί να συγκριθεί μόνο με την τεράστια συμπόνια του.
Για άλλη μια φορά δεν είδαμε ένα τέλειο επεισόδιο, αλλά παρά τις αδυναμίες του το "Game of Thrones", καταφέρνει να μας αγγίξει έστω και με κάποιες σκηνές. Μερικές φορές μπορεί να είναι και πολύ μικρές σκηνές όπως αυτή της Brienne και του Pod (και του Hot Pie) και άλλες φορές οι μεγάλες σκηνές, οποιαδήποτε περιέχει τον Tyrion δηλαδή. Αυτές είναι οι σκηνές που δείχνουν το μεγαλείο της σειράς, ακόμα και όταν οι υπόλοιπες τραβάνε σε μάκρος και ίσως κουράζουν, αυτές μας βάζουν ακόμα πιο βαθιά στον σκοτεινό και τραγικό κόσμο του "Game of Thrones", κάνοντας μας να μην θέλουμε να φύγουμε ποτέ ξανά από εκεί.
P.S. Το επόμενο επεισόδιο θα παιχτεί σε δυο εβδομάδες! Τα λέμε λοιπόν 1η Ιουνίου...
P.S. Το επόμενο επεισόδιο θα παιχτεί σε δυο εβδομάδες! Τα λέμε λοιπόν 1η Ιουνίου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου