Παλιότερα είχα δει ένα πολύ ενδιαφέρον ξένο ντοκιμαντέρ για έναν άνθρωπο που βοηθούσε άστεγους να βρουν σπίτια στα οποία θα έδινα ελάχιστα ή και καθόλου χρήματα. Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το τεράστιο ποσοστό των ανθρώπων που τελικά αποφάσιζαν να μην μείνουν στα σπίτια ακόμα και αν δεν χρειαζόταν να πληρώσουν απολύτως τίποτα. Γύριζαν στην προηγούμενη κατάσταση τους η οποία μπορεί να ήταν και κατά περιπτώσεις απελπιστική. Ένα σπίτι είναι ένα όνειρο για εκείνους, αλλά ταυτόχρονα είναι και ένα ένα όνειρο που φοβούνται να αντιληφθούν πραγματικά. Συνήθως τις πρώτες μέρες που μπαίνουν στα σπίτια συνεχίζουν να ζουν με ελάχιστα υπάρχοντα, δεν επιθυμούν πολλές αλλαγές-πολύ γρήγορα, τρώνε ότι έτρωγαν παλιότερα, συχνάζουν στα ίδια μέρη και πολλοί κοιμούνται στους δρόμους τα βράδια. Υπάρχει φόβος, ανησυχία και πιστεύουν ότι αυτό που τους δόθηκε δεν θα κρατήσει για πολύ, όπως τα υπόλοιπα πράγματα στη ζωή τους. Όλα θα γίνουν πάλι κομμάτια και θα αναγκαστούν αργά ή γρήγορα να επιστρέψουν στην παλιά τους ζωή.
Όλα τα παραπάνω κατάφερε να μας τα μεταφέρει το τελευταίο επεισόδιο του "The Walking Dead". O Rick και η υπόλοιπη ομάδα έφτασε στην Alexandria και όλα ήταν ήρεμα, καθαρά, ήσυχα και ταυτόχρονα πολύ τρομακτικά. Από το πρώτο τους βήμα στην πόλη βλέπουμε ότι οι άμυνες τους είναι ακόμα ψηλά, ίσως πιο ψηλά από ότι ήταν όταν ζούσαν στην ερημιά.
