Παλιότερα είχα δει ένα πολύ ενδιαφέρον ξένο ντοκιμαντέρ για έναν άνθρωπο που βοηθούσε άστεγους να βρουν σπίτια στα οποία θα έδινα ελάχιστα ή και καθόλου χρήματα. Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το τεράστιο ποσοστό των ανθρώπων που τελικά αποφάσιζαν να μην μείνουν στα σπίτια ακόμα και αν δεν χρειαζόταν να πληρώσουν απολύτως τίποτα. Γύριζαν στην προηγούμενη κατάσταση τους η οποία μπορεί να ήταν και κατά περιπτώσεις απελπιστική. Ένα σπίτι είναι ένα όνειρο για εκείνους, αλλά ταυτόχρονα είναι και ένα ένα όνειρο που φοβούνται να αντιληφθούν πραγματικά. Συνήθως τις πρώτες μέρες που μπαίνουν στα σπίτια συνεχίζουν να ζουν με ελάχιστα υπάρχοντα, δεν επιθυμούν πολλές αλλαγές-πολύ γρήγορα, τρώνε ότι έτρωγαν παλιότερα, συχνάζουν στα ίδια μέρη και πολλοί κοιμούνται στους δρόμους τα βράδια. Υπάρχει φόβος, ανησυχία και πιστεύουν ότι αυτό που τους δόθηκε δεν θα κρατήσει για πολύ, όπως τα υπόλοιπα πράγματα στη ζωή τους. Όλα θα γίνουν πάλι κομμάτια και θα αναγκαστούν αργά ή γρήγορα να επιστρέψουν στην παλιά τους ζωή.
Όλα τα παραπάνω κατάφερε να μας τα μεταφέρει το τελευταίο επεισόδιο του "The Walking Dead". O Rick και η υπόλοιπη ομάδα έφτασε στην Alexandria και όλα ήταν ήρεμα, καθαρά, ήσυχα και ταυτόχρονα πολύ τρομακτικά. Από το πρώτο τους βήμα στην πόλη βλέπουμε ότι οι άμυνες τους είναι ακόμα ψηλά, ίσως πιο ψηλά από ότι ήταν όταν ζούσαν στην ερημιά.
Η εμπιστοσύνη φαίνεται να είναι κάτι πολύ δύσκολο και ταυτόχρονα μια μεγάλη αλλαγή για όλους τους χαρακτήρες και κάθε ένας μας μετέφερε τα συναισθήματα και την ψυχολογία του με τον καλύτερο τρόπο. Ακόμα και αυτοί που το θέλουν πραγματικά να πετύχει μας δείχνουν ότι φοβούνται πολύ. Όταν η Michonne λέει "We’re ready for this. All of us." νιώθεις ότι προσπαθεί να πείσει ταυτόχρονα τον εαυτό της αλλά και την Deanna.
Το "Remember" ήταν ένα εξαιρετικό επεισόδιο με πολύ έντονες στιγμές και μας έδωσε μια πολύ καλή γεύση για το τι θα ακολουθήσει. Ενώ νιώθαμε ότι είναι επιτέλους κάτι καλό το ότι βρίσκονται στην Alexandria την ίδια στιγμή όλη αυτή η αίσθηση μας έκανε να μουδιάζουμε και να φοβόμαστε για το τι τους περιμένει. Μπορεί η μήνες που πέρασαν χωρίς καταφύγιο να ήταν πολύ δύσκολοι και να αναγκάστηκαν να κάνουν κυριολεκτικά τα πάντα αλλά ήξεραν ότι δεν μπορούν να εμπιστευθούν τίποτα άλλο παρά μόνο την ομάδα τους. Πιστεύω ότι είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψουν σε μια πολιτισμένη κοινωνία μετά από τόσο καιρό. Όπως είπε τόσο σωστά και ο Glenn άλλωστε "we were almost out there too long". Είναι πολύ πιθανό να μην είναι έτοιμοι για μια τόσο μεγάλη αλλαγή και ας είναι το νερό ζεστό και τα κρεβάτια μαλακά.
Τι μου άρεσε:
- Η ιδέα μιας πραγματικής πολιτικού, να προσπαθεί να τους "πουλήσει" την ιδέα της κοινωνίας, ήταν ταυτόχρονα έξυπνο άλλα και ανησυχητικό. Απόλαυσα πραγματικά την Tovah Feldshuh ως Deanna, μια σοφή αλλά και φιλική αρχηγό η οποία δεν φοβάται να γίνει σκληρή. Αυτό όμως που με εντυπωσίασε ήταν το πόσο επιδέξια ήταν με τον κάθε ένα από αυτούς όπως και η προσεγμένη στρατηγική της.
- Η έκφραση στα πρόσωπά τους όταν ανακάλυπταν ξανά τις μικρές ευκολίες και απολαύσεις της ζωής. Έδειχναν να νιώθουν πως τα βιντεοπαιχνίδια,τα καθαρά ρούχα, το κούρεμα, η τέχνη είναι δώρα από το Θεό. Κάθε ένας από αυτούς αντέδρασε διαφορετικά, ο Rick έδειξε να τα αποδέχεται σταδιακά, η Carol με μια λογική καχυποψία και ο Carl σοκαρισμένος.
- Η διαφορά ανάμεσα στον Daryl και την Carol ήταν πολύ ιδιαίτερη. Εκείνη "αγκάλιασε" τον νέο τρόπο ζωής με τρομακτική εξυπνάδα, πράγμα που με έκανε να την αγαπήσω ακόμα περισσότερο. Με κάθε ευκαιρία γίνεται ακόμα και πιο απολαυστική θα πρέπει να το παραδεχτείτε. Από την άλλη ο Daryl ήταν σαν ένα άγριο σκυλί, δεν μπορεί να αποδεχτεί την αλλαγή με τίποτα. Μοιάζει για μένα προσωπικά να μην θέλει να γυρίσει πίσω στην "παλιά ζωή", στην οποία θεωρούνταν χοντράνθρωπος και χωριάτης γιατί με όλα αυτά που συνέβησαν έμοιαζε σαν να βρήκε μια θέση, να βρήκε τον δρόμο του. Το να γυρίσει πίσω μοιάζει τρομακτικό και το μόνο που του προκαλεί είναι μια ανάγκη να κλειστεί περισσότερο στον εαυτό του και σε όσα γνωρίζει.
- Carl (part 1): "They’re weak and I don’t want us to get weak too."
- H μουσική ήταν εκπληκτική και έδινε μια τρομακτική αίσθηση στο επεισόδιο. Έκανε την πόλη να μοιάζει στοιχειωμένη και σου έδινε την αίσθηση του "Stepford".
- H περίεργη σκηνή με τον Carl (part 2) και τον Rick όταν σκότωναν τους walkers με τόση χάρη και άνεση. Έμοιαζε σαν στιγμή δεσίματος ανάμεσα σε πατέρα και γιο αλλά πιο εντυπωσιακή ήταν η όχι τόσο καλά κρυμμένη ευχαρίστηση στα πρόσωπα τους. Μου αρέσει η νέα δυναμική τους, αν και οι δυο βρέθηκαν έξω από τα τείχη ο καθένας για να ψάξει κάτι συγκεκριμένο (ένα κορίτσι και ένα όπλο) ενώθηκαν χωρίς να πουν λέξη κάνοντας αυτό που ξέρουν καλύτερα. Επιτέλους ο Carl φαίνεται να ωριμάζει.
- Ο Glenn είχε την καλύτερη σκηνή της εβδομάδας, προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία του βλέποντας τον τρόπο που αντιμετώπιζαν τους walkers o Eidan και οι άλλοι δύο κύριοι και αντιδρώντας όπως ακριβώς τους άξιζε. Αλλά και η Michonne είχε ίσως την καλύτερη ατάκα της εβδομάδας λέγοντας "You want to end up on your ass again?" με μια σιωπηλή θανατηφόρα εμπιστοσύνη.
- "If they can’t make it, then we’ll just take this place."
Τι δεν μου άρεσε:
- Τίποτα. Ειλικρινά το επεισόδιο ήταν πολύ καλό από την αρχή ως το τέλος και ανυπομονώ να δω τι θα γίνει μετά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου