The Watcher: "Game of Thrones" S04E03 "Breaker of chains"

     Στο τέλος του προηγούμενου επεισοδίου μάθαμε για άλλη μια φορά (αυτό που ήδη γνωρίζαμε) ότι όλοι οι άντρες πρέπει να υπηρετούν (Valar Dohaeris) και πως όλοι οι άντρες πρέπει να πεθάνουν (Valar Morghulis). Ένας τέτοιας σημασίας θάνατος έκλεισε το (απολαυστικότατο) δεύτερο επεισόδιο, όμως στο "Breaker of Chains" δόθηκε έμφαση σε ένα άλλο είδος υποχρέωσης που έχουν όλοι όσοι ζουν σε αυτό το σκοτεινό και πολύ βίαιο κόσμο...

        Μόλις λίγες ώρες μετά από τον purple wedding έχουμε έναν (πάντα) προετοιμασμένο για τη συνέχεια Tywin, μια τρελαμένη Cersei και μια τρομοκρατημένη Sansa. Και είναι αυτός ο φόβος, που κάνει την Sansa να ακολουθήσει τον μέθυσο Dontas μόνο και μόνο για να αντικρίσει στο τέλος έναν "τρομακτικό" ευεργέτη στο πρόσωπο του Littlefinger, ο οποίος σκοτώνει τον Dontas χωρίς δεύτερη σκέψη. Παρόλα αυτά η σκηνή αυτή ήταν μια από τις πιο αδύναμες του επεισοδίου. Προσωπικά απολαμβάνω τρομερά τις υποκριτικές ικανότητες του Aiden Gillen αλλά σε αυτή τη σκηνή ήταν πολύ υπερβολικός. Το μόνο που δεν έκανε ήταν να στρίψει το μουστάκι του και να γελάσει φωναχτά. Αλλά ούτε και η Sophie Turner έδωσε τη καλύτερη της ερμηνεία, αν και μου αρέσει πολύ ο τρόπος που προσεγγίζει το δύσκολο χαρακτήρα της Sansa, μάλλον με έχει κουράσει λίγο η αφέλεια της, το πόσο ευκολόπιστη είναι και ότι πάντα είναι υποχείριο κάποιου. Ελπίζω με την τροπή που πήρε η ιστορία της να δούμε τον χαρακτήρα της να παίρνει λίγο τα πάνω του, μιας και βρήκε την πιο "αβέβαιη ασφάλεια".

       Όσον αφορά τον Tywin, μας έδειξε για μια ακόμα φορά το πόσο ιδιοφυής είναι σαν χαρακτήρας (αλλά και σαν ηθοποιός, υποκλίνομαι για ακόμα μια φορά στον Charles Dance), έχοντας τις δυο πιο δυνατές σκηνές στο επεισόδιο. Η πρώτη ήταν στη σέπτα με την Cersei και τον Tommen, έχοντας έναν εκπληκτικό διάλογο με τον μουδιασμένο νέο μονάρχη για το τι θα πρέπει να έχει ένας καλός βασιλιάς, καθώς στέκονταν πάνω από το άψυχο σώμα του προηγούμενου. Την ίδια στιγμή η Cersei στέκεται ακίνητη και απόλυτα σοκαρισμένη, βλέποντας τον Tywin να παίρνει τον άλλο γιο της μακρυά, υπενθυμίζοντας του όλα όσα έκανε λάθος ο Joffrey υπό την καθοδήγηση της μητέρας τους.

       Η τόσο όμορφη σκηνή χάλασε όμως από τον γεμάτο τύψεις, μίσος και λαγνεία βιασμό. Αν έπρεπε να βάλω σε μια σειρά τα "στραβά" που συνυπήρχαν σε αυτή τη σκηνή θα δυσκολευόμουν πολύ. Βιασμός, αιμομιξία, όλα αυτά δίπλα στο πτώμα του γιου, δύο ανθρώπων που είναι αδέρφια. Απλά... Δεν έχω λόγια...

       Η δεύτερη σκηνή του Tywin στην οποία άγγιξε την τελειότητα, ήταν με τον Πρίγκιπα Oberyn. Ο τρόπος που του έκανε τη συγκεκριμένη πρόταση ήταν υπέροχος κάνοντας τον να μην μπορεί να αρνηθεί. Αλλά και ο Pedro Pascal δεν πάει πίσω, είναι εκπληκτικός και κερδίζει έδαφος από σκηνή σε σκηνή και το βασικότερο απ' όλα είναι ότι δείχνει τα δόντια του, ακόμα και στον Tywin Lannister χωρίς κανένα φόβο. Εξαιρετική σκηνή, εξαιρετικοί οι δυο κύριοι!

        Η σκηνή όμως που κατάφερε να με συγκινήσει και να με αγγίξει περισσότερο απ'όλες ήταν μεταξύ του Tyrion και του Podrick Payne. O αδέξιος ακόλουθος του (με τις ιδιαίτερες σεξουαλικές ικανότητες) ήταν το μοναδικό φως στο σκοτάδι που ακολουθεί τον Tyrion. Η απρόσμενη καλοσύνη και πίστη στο πρόσωπο του Tyrion ήταν εντυπωσιακές αλλά δεν έγιναν δεκτές από τον ίδιο. Η προσπάθεια του να τον διώξει μακριά για να τον σώσει νιώθω ότι δεν εισακούστηκε και ειλικρινά φοβάμαι ότι ο ακόλουθος του θα έχει ένα πολύ άσχημο τέλος.

          Το επεισόδιο έκλεισε με την Daenerys μπροστά από ακόμα μια πόλη σκλάβων. Ήταν μια περίεργη σκηνή, στην αρχή σε έκανε να σκεφτείς ότι αυτή τη σκηνή της έχουμε ξαναδεί και έχει αρχίσει να γίνεται κουραστική για να φτάσει στο τέλος της και να σε εντυπωσιάσει η σειρά για άλλη μια φορά. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ενώ όλες οι άλλες ιστορίες της σειράς μοιάζουν να προχωράνε μπροστά, η Daenerys το μόνο που κάνει είναι να στέκεται μπροστά από πόλεις και να βγάζει εντυπωσιακούς αλλά Braveheart λόγους. Αλλά αυτή τη φορά υπήρχε κάτι περισσότερο από τις προηγούμενες. Μπορεί η μάχη να ήταν πολύ σύντομη αλλά δεν είχε το σημαντικότερο ρόλο στη σκηνή. Ο λόγος ήταν εκπληκτικός και η Emilia Clarke του έδωσε την απαραίτητη βαρύτητα και σημασία. Το επεισόδιο έκλεισε με μια από τις πιο ζωντανές εικόνες και ένα λόγο όχι για πόλεμο, αλλά για επανάσταση και τιμωρία, έχοντας τις αλυσίδες όσων είχαν ήδη ελευθερωθεί σαν μια σκοτεινή υπενθύμιση και πάνω απ' όλα σαν λάβαρο...