The Watcher: "Game of Thrones" S04 E08 "The Mountain & the Viper"

   Τίποτα στο "Game of Thrones" δεν είναι εύκολο... Αυτό είναι το βασικότερο που μας έμεινε από το επεισόδιο της Κυριακής. Ο δρόμος όλων των χαρακτήρων είναι δύσκολος και απρόβλεπτος. Όποιον χαρακτήρα και αν αγαπάμε, έχουμε πάντα στην άκρη του μυαλού μας ότι δεν θα είναι μαζί μας για πολύ ακόμα. Το χειρότερο όμως είναι όταν χάνονται με τόσο άσχημο τρόπο...

   Το επεισόδιο ξεκίνησε στην Moletown και είδαμε την Gilly να προσπαθεί να σωθεί από τις ορδές των Wildlings που δεν άφησαν τίποτα όρθιο στο πέρασμά τους. Η πιο ιδιαίτερη σκηνή όμως ήταν αυτή της Ygritte, μιας δολοφόνου που σκοτώνει χωρίς δεύτερη σκέψη, να αφήνει μια μητέρα και το παιδί της να ζήσουν. Αν και έπρεπε να μείνω στην ομορφιά αυτής της σκηνής, μου ήρθε στο μυαλό ο Sam και η απίστευτα χαζή απόφασή του να την αφήσει εκεί γιατί θα ήταν πιο "ασφαλής". Στο ίδιο επεισόδιο το αντιλήφθηκε και ο ίδιος και ξέσπασε σε "αργοπορημένα" κλάματα. Πραγματικά όμως, έχω αρχίσει να κουράζομαι από το Sam, όσο και με τους αδερφούς του στη φρουρά. Στέκονται "ακίνητοι" και απλά περιμένουν την καταστροφή που τους πλησιάζει.

   Την ίδια στιγμή στην άλλη άκρη του κόσμου στο Meereen, συμβαίνει κάτι πολύ ενδιαφέρον. Είχαμε μια ακόμα σκηνή που η χρήση του γυμνού είχε να κάνει με την υπόθεση και ήταν απαραίτητη. Είδαμε τον Grey Worm, να κοιτάει υπνωτισμένος την ομορφιά της Missandei και εκείνη να τον κοιτάζει μπερδεμένη και γεμάτη απορίες. Αυτό το ζευγάρι είναι διαφορετικό αλλά και πολύ ευχάριστο ταυτόχρονα, δεν υπάρχει όμως στα βιβλία μιας και η Missandei εκεί είναι μικρό κοριτσάκι και το καλό είναι ότι δεν μπορεί κανένας να ξέρει που θα καταλήξουν. Δυο πολύ καλοί δεύτεροι χαρακτήρες που έχουν μεγάλο βάθος και έχουν αναπτυχθεί υπέροχα από τους σεναριογράφους. Η τελευταία τους σκηνή μας έδειξε τον Grey Worm ντροπιασμένο από το βλέμμα του και την Missandei γεμάτη περιέργεια και αβεβαιότητα, τα οποία συνδυάστηκαν και μέσα σε λίγα λεπτά μας έδειξαν ότι κάτι σημαντικό ξεκινάει. Και οι δύο έδωσαν εκπληκτικές ερμηνείες στο επεισόδιο, γεμάτες εσωτερικότητα και συναίσθημα.

   Στη συνέχεια βλέποντας τον Theon και το Ramsay παρατηρούμε ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κάτι κακό. Ένας κατεστραμμένος άντρας και το "αφεντικό" του, που κρατάει ένα αόρατο μαστίγιο και αλυσίδες κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να δοκιμάζει συνέχεια τα όρια του. Το σχέδιο είναι να κατακτήσουν το Moat Cailin, ένα φρούριο που δεν έχει τίποτα παραπάνω από χώμα, αρρώστιες και απόγνωση που κρατιέται από λίγους Ironborn στρατιώτες και τον αρχηγό τους που τελικά πεθαίνει εξαιτίας της αφοσίωσης του. Ο Theon παίζει καλά το ρόλο του και πείθει τους στρατιώτες αλλά αντί για ελευθερία βλέπουν το αληθινό πρόσωπο του Ramsay. Οι πράξεις του έχουν ως αντάλλαγμα να καταφέρει ότι κάθε μπάσταρδο παιδί αναζητά, να αναγνωριστεί σαν πραγματικός απόγονος. Η σκηνή που ο Ramsay Snow, γίνεται Ramsay Bolton ήταν πραγματικά πολύ δυνατή.

     Για να είμαι ειλικρινής έχω ξαναεκφράσει το πόσο με είχε κουράσει η Sansa και ο Baelish και ότι έγινε σε αυτό το επεισόδιο μου άλλαξε επιτέλους τη άποψη. Η ερμηνεία της Sansa ήταν εξαιρετική, χρησιμοποίησε όλο τον πόνο και όλα όσα της έχουν συμβεί για να πει μια ιστορία που έγινε πιστευτή γιατί χρησιμοποίησε πολλά ψήγματα αλήθειας. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν τα δυο βλέμματα της, το πρώτο μετά την απολογία της και το δεύτερο καθώς κατέβαινε την σκάλα εμφανώς ανανεωμένη και απόλυτα συμφιλιωμένη με τον κόσμο γύρω της. Τόσο καιρό έμοιαζε σαν να κουβαλούσε το βάρος του κόσμου στους ώμους της και ξαφνικά ήταν πιο ήρεμη από ποτέ! Η απόφασή της να πάρει το μέρος αυτού που ήξερε πάρα των αγνώστων δεν ξέρω που θα οδηγήσει αλλά μοιάζει να είναι η αρχή για κάτι το σημαντικό και επιτέλους να την δούμε σε έναν πιο δυναμικό ρόλο.

    Όσον αφορά την Arya και τον Hound; Δεν ξέρω τι να πω πραγματικά! Οι αντιδράσεις και των δυο στα νέα για τον θάνατο της θείας της ήταν μοναδικές και θα μπορούσα να βλέπω την Arya να ξεσπάει σε γέλια συνέχεια, ήταν υπέροχο...

     Η πιο απογοητευτική σκηνή ήταν αυτή στην Meereen, όταν ο Barristan παρέλαβε το μήνυμα και το μεγάλο μυστικό του Jorah αποκαλύφθηκε. Η στιγμή της αντιπαράθεσης ήταν πολύ συγκινητική αλλά για άλλη μια φορά φάνηκε η διαφορά στις ικανότητες των ηθοποιών. Όπως έχω ξαναπεί νιώθω ότι η Emilia Clark είναι πολύ δυνατή όταν χρειάζεται να δώσει κάποιο λόγο αλλά όχι τόσο στις πιο ήσυχες και ήρεμες σκηνές. Μου έμοιαζε λίγο ξύλινη ενώ ο Jorah έδειχνε με τις εκφράσεις του και μόνο, ότι η καρδιά του που έσπαγε σιγά σιγά. Η επιλογή να κοιτάει ψηλά όταν μίλαγε στον Jorah, παρά τον ίδιο, για μένα προσωπικά ήταν αποτυχημένη.

   Για το τέλος μας άφησαν τα γεγονότα στο Kings Landing και τη μοίρα του Τyrion να κρέμεται από τα πολύ ικανά χέρια του Oberyn. Η ιστορία του Tyrion για τον ξάδερφό τους ήταν η ηρεμία πριν την καταιγίδα. Η μάχη ήταν μια σκηνή υπέροχα χορογραφιμένη. Από την αρχή μέχρι το τέλος της σκηνής δεν σας κρύβω ότι ήμουν με κομμένη την ανάσα ακόμα και αν ήξερα τι θα γίνει στο τέλος. Ο Pedro Pascal ως Oberyn ήταν εκπληκτικός για άλλη μια φορά, ο τρόπος που μιλούσε και που κινούνταν ήταν μοναδικός. Είναι ένας θυμωμένος άνθρωπος, πολύ θλιμμένος και ζητάει εκδίκηση, μάλλον να το θέσω καλύτερα ζητάει να μάθει όλος ο κόσμος την αλήθεια για την αδερφή του. Η δίψα του για εκδίκηση ήταν και αυτή που τον κατέστρεψε.

    Το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις με τη ξένη σειρά "Game of Thrones" είναι να αγαπήσεις πολύ ένα χαρακτήρα της. Όταν αυτοί που αγαπάμε πεθαίνουν, τότε είναι που αισθανόμαστε κάτι, δημιουργείται ένα κενό μέσα μας. Ακόμα και ο Joffrey, ο αθλιότερος άνθρωπος που υπήρξε ποτέ (και στα 7 βασίλεια), είχε ένα θάνατο γεμάτο συναίσθημα καθώς άφηνε την τελευταία του πνοή στα χέρια της μητέρα του. Έτσι και με το θάνατο του Oberyn που σημαδεύτηκε από την απεγνωσμένη κραυγή της Ellaria, το νιώθουμε ξανά. Ήταν ξαφνικό και πολύ βίαιο και ένας Θεός ξέρει τι μας περιμένει στο μέλλον. Έχω να δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια στον Pedro Pascal, που αν και είχε ένα σχετικά σύντομο πέρασμα από τη σειρά, αγκάλιασε με τόση αγάπη τον ρόλο του και μας έκανε και εμάς να τον αγαπήσουμε το ίδιο. Με έκανε, ακόμα και αν ήξερα ότι θα πεθάνει, να θέλω να αλλάξει κάπως μαγικά το σενάριο και να νικήσει στην μονομαχία. Αλλά φυσικά και δεν έγινε κάτι τέτοιο και για άλλη μια φορά μείναμε να αναρωτιόμαστε τι θα ακολουθήσει...


P.S. Τώρα εξηγείται γιατί θα έρθει την επόμενη σεζόν όλο του το σόι στο Kings Landing...